аўтакра́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аўтакра́т |
аўтакра́ты |
| Р. |
аўтакра́та |
аўтакра́таў |
| Д. |
аўтакра́ту |
аўтакра́там |
| В. |
аўтакра́та |
аўтакра́таў |
| Т. |
аўтакра́там |
аўтакра́тамі |
| М. |
аўтакра́це |
аўтакра́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аўтакра́т, ‑а, М ‑раце, м.
Кніжн. Высокапастаўленая асоба з неабмежаванай уладай; манарх, самадзержац.
[Грэч. autokratēs.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
автокра́т книжн. аўтакра́т, -та м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)