асудзі́ць, асуджу́, асу́дзіш, асу́дзіць; асу́джаны; зак., каго-што.

1. Пакараць, вынесці абвінаваўчы прыгавор.

А. злачынцаў.

2. Выказаць неадабрэнне, прызнаць заганным, ганебным.

Усе асудзілі яго ўчынак.

3. перан., на што. Аддаць, пакінуць на волю лёсу (высок.).

А. на голад.

|| незак. асуджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і асу́джваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. асуджэ́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асудзі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. асуджу́ асу́дзім
2-я ас. асу́дзіш асу́дзіце
3-я ас. асу́дзіць асу́дзяць
Прошлы час
м. асудзі́ў асудзі́лі
ж. асудзі́ла
н. асудзі́ла
Загадны лад
2-я ас. асудзі́ асудзі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час асудзі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асудзі́ць сов.

1. (признать виновным) осуди́ть;

а. грабе́жніка — осуди́ть граби́теля;

2. (признать предосудительным) осуди́ть;

а. легкаду́мны ўчы́нак — осуди́ть легкомы́сленный посту́пок;

3. (предназначить к какой-л. участи) обре́чь, осуди́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асудзі́ць, асуджу, асудзіш, асудзіць; зак., каго-што.

1. Прызнаўшы вінаватым, вынесці абвінаваўчы прыгавор.

2. Прызнаць заганным, ганебным што‑н.; выказаць неадабрэнне каму‑, чаму‑н. Адна толькі Волька, ідучы паўз хату Лявона, рэдка калі прамінала, каб не асудзіць уголас старых. Васілевіч. Старэйшыя жанчыны сурова асудзілі [Таццяну] за тое, што яна кінула дзіця. Шамякін.

3. перан.; на што або з інф. Аддаць, пакінуць (на волю лёсу, на голад і пад.). Фашысцкія акупанты імкнуліся зрабіць партызанскія раёны зонай пустэчы, вынішчыць пасевы і тым самым асудзіць насельніцтва і народных мсціўцаў на голад. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пагі́бель¹, -і, ж.

Смерць, гібель.

Асудзіць на п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асуджэ́нне, -я, н.

1. гл. асудзіць.

2. Неадабральнае меркаванне, ганьбаванне, вымова.

У яго голасе чулася а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

осуди́ть сов.

1. (приговорить) асудзі́ць, засудзі́ць, мног. пазасу́джваць;

2. (выразить неодобрение) асудзі́ць, зга́ніць;

3. (обречь) перен. асудзі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обре́чь сов. асудзі́ць; адда́ць; см. обрека́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

похули́ть сов., уст. пала́яць, паганьбава́ць, асудзі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асуджа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да асудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)