асо́бнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
асо́бнік |
асо́бнікі |
| Р. |
асо́бніка |
асо́бнікаў |
| Д. |
асо́бніку |
асо́бнікам |
| В. |
асо́бнік |
асо́бнікі |
| Т. |
асо́бнікам |
асо́бнікамі |
| М. |
асо́бніку |
асо́бніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
экземпля́р в разн. знач. экзэмпля́р, -ра м.; асо́бнік, -ка м.;
в трёх экземпля́рах у трох экзэмпля́рах (асо́бніках);
ре́дкий экземпля́р цветка́ рэ́дкі экзэмпля́р кве́ткі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)