асве́тніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. асве́тніца асве́тніцы
Р. асве́тніцы асве́тніц
Д. асве́тніцы асве́тніцам
В. асве́тніцу асве́тніц
Т. асве́тніцай
асве́тніцаю		 асве́тніцамі
М. асве́тніцы асве́тніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асве́тніца ж.

1. просвети́тельница;

2. разг. (о женщине) рабо́тник наро́дного образова́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асве́тніца, ‑ы, ж.

Жан. да асветнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асве́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

1. Прагрэсіўны грамадскі дзеяч, пашыральнік перадавых ідэй і ведаў.

2. Работнік адукацыі.

|| ж. асве́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. асве́тніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

просвети́тельница книжн. асве́тніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)