апафе́ма
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апафе́ма |
апафе́мы |
| Р. |
апафе́мы |
апафе́м |
| Д. |
апафе́ме |
апафе́мам |
| В. |
апафе́му |
апафе́мы |
| Т. |
апафе́май
апафе́маю |
апафе́мамі |
| М. |
апафе́ме |
апафе́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
апафе́ма ж., мат. апофе́ма
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
апафе́ма, ‑ы, ж.
Спец. Перпендыкуляр, які апушчаны з цэнтра правільнага многавугольніка на адну з яго старон.
[Ад грэч. apotithēmi — адкладваю ўбок.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
апофе́ма мат. апафе́ма, -мы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)