апафе́ма
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апафе́ма |
апафе́мы |
| Р. |
апафе́мы |
апафе́м |
| Д. |
апафе́ме |
апафе́мам |
| В. |
апафе́му |
апафе́мы |
| Т. |
апафе́май апафе́маю |
апафе́мамі |
| М. |
апафе́ме |
апафе́мах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
апафе́ма ж., мат. апофе́ма
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
апафе́ма, ‑ы, ж.
Спец. Перпендыкуляр, які апушчаны з цэнтра правільнага многавугольніка на адну з яго старон.
[Ад грэч. apotithēmi — адкладваю ўбок.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АПАФЕ́МА правільнага многавугольніка, адрэзак перпендыкуляра, апушчанага з цэнтра правільнага многавугольніка на любую з яго старон. Апафема правільнага n-вугольніка роўная радыусу rn упісанай у яго акружнасці і звязана з яго стараной an і плошчай Sn суадносінамі:
,
. Апафема правільнай піраміды — вышыня яе бакавой грані.
т. 1, с. 420
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
апафе́ма
(гр. apotithemi = адкладваю ўбок)
мат. перпендыкуляр, які апушчаны з цэнтра правільнага многавугольніка на адну з яго старон.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
апофе́ма мат. апафе́ма, -мы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)