амі́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| амі́н | амі́ны | |
| амі́ну | ||
| амі́ну | амі́нам | |
| амі́н | амі́ны | |
| амі́нам | амі́намі | |
| амі́не | амі́нах |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аміна́ць
‘абмінаць каго-небудзь, што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час | ||
|---|---|---|
| аміна́ю | аміна́ем | |
| аміна́еш | аміна́еце | |
| аміна́е | аміна́юць | |
| Прошлы час | ||
| аміна́лі | ||
| аміна́ла | ||
| аміна́ла | ||
| Загадны лад | ||
| аміна́й | аміна́йце | |
| Дзеепрыслоўе | ||
| аміна́ючы | ||
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)