альбумі́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
альбумі́н |
альбумі́ны |
| Р. |
альбумі́ну |
альбумі́наў |
| Д. |
альбумі́ну |
альбумі́нам |
| В. |
альбумі́н |
альбумі́ны |
| Т. |
альбумі́нам |
альбумі́намі |
| М. |
альбумі́не |
альбумі́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
альбумі́н, -ну м., хим. альбуми́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
альбумі́н, ‑у, м.
Спец. Просты бялок, які раствараецца ў вадзе. Малочны альбумін. Крывяны альбумін.
[Ад лац. albumen, albuminis — бялок.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
альбуми́н хим. альбумі́н, -ну м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)