алеу́ты, -аў, адз. алеу́т, -а, М -у́це, м.

Паўночная народнасць, карэннае насельніцтва Алеуцкіх і Камандорскіх астравоў.

|| ж. алеу́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. алеу́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

алеу́ты, ‑аў; адз. алеут, ‑а, М алеуце, м.; алеутка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. алеуткі, ‑так; ж.

Карэннае насельніцтва Алеуцкіх астравоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеу́т,

гл. алеуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеу́тка,

гл. алеуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеу́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. алеу́т алеу́ты
Р. алеу́та алеу́таў
Д. алеу́ту алеу́там
В. алеу́та алеу́таў
Т. алеу́там алеу́тамі
М. алеу́це алеу́тах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

унанга́ны, ‑аў; адз. унанган, ‑а, м.; унанганка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. унанганкі, ‑нак; ж.

Тое, што і алеуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)