алеу́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. алеу́тка алеу́ткі
Р. алеу́ткі алеу́так
Д. алеу́тцы алеу́ткам
В. алеу́тку алеу́так
Т. алеу́ткай
алеу́ткаю		 алеу́ткамі
М. алеу́тцы алеу́тках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

алеу́тка алеу́тка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

алеу́тка,

гл. алеуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеу́ты, -аў, адз. алеу́т, -а, М -у́це, м.

Паўночная народнасць, карэннае насельніцтва Алеуцкіх і Камандорскіх астравоў.

|| ж. алеу́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. алеу́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

алеу́ты, ‑аў; адз. алеут, ‑а, М алеуце, м.; алеутка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. алеуткі, ‑так; ж.

Карэннае насельніцтва Алеуцкіх астравоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)