айчы́на, -ы, ж. (высок.).
Бацькаўшчына, радзіма.
Наведаў нядаўна айчыну сваю.
|| прым. айчы́нны, -ая, -ае.
Вялікая Айчынная вайна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
айчы́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
айчы́на |
| Р. |
айчы́ны |
| Д. |
айчы́не |
| В. |
айчы́ну |
| Т. |
айчы́най
айчы́наю |
| М. |
айчы́не |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
айчы́на ж. оте́чество ср., отчи́зна
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
айчы́на, ‑ы, ж.
Тое, што і бацькаўшчына (у 1 знач.). Савецкая Айчына. □ Ляці ж, мой спеў, звіні няспынна Ты над Айчынаю маёй. Журба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Айчы́на (БРС, Гарэц.), айчызна (Яруш.). Магчыма, польскі ўплыў. Параўн. ст.-бел. отчизна, отчинный (Нас. гіст.). Гл. айцец.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
палані́зм, -а, мн. -ы, -аў, м.
Слова або выраз, запазычаныя з польскай мовы, напр.: айчына, моц, сукенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
оте́чество ср. ба́цькаўшчына, -ны ж., айчы́на, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
отчи́зна поэт. айчы́на, -ны ж., ба́цькаўшчына, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Айце́ц царк. (БРС, Гарэц.), ’родны бацька’ (Сцяшк. МГ), ст.-бел. ойтець, ойцець ’бацька, духоўнік’ (1632) (Булыка, Запазыч.) < польск. ojciec. Гл. айчым, айчына.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
О́йдзе о́ ’тут’ (Бір.) да о́дзе ’тс’ (Сцяшк. МГ) < *от‑дзе ’вось дзе’. Нерэгулярны пераход тыпу айчына < ст.-бел. отчина. Гл. от.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)