адсту́пнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які адступіўся, адрокся ад ранейшых перакананняў.

|| ж. адсту́пніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. адсту́пніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адсту́пнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адсту́пнік адсту́пнікі
Р. адсту́пніка адсту́пнікаў
Д. адсту́пніку адсту́пнікам
В. адсту́пніка адсту́пнікаў
Т. адсту́пнікам адсту́пнікамі
М. адсту́пніку адсту́пніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

адсту́пнік м. отсту́пник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адсту́пнік, ‑а, м.

Той, хто адступіўся, адрокся ад ранейшых поглядаў, перакананняў. Адступнік ад веры. Палітычны адступнік. □ Тыя затонцы, што не запісаліся на сходзе ў калгас, цяпер вышэй пападымалі галовы і даволі зняважліва пазіралі на адступнікаў, на тых, што павыпісваліся з калгаса. Колас. // Пагард. Той, хто здрадзіў каму‑, чаму‑н. [Сымон:] На такога будуць тыкаць пальцамі і шаптаць асцярожна: «адступнік, душапрадавец!» Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отсту́пник адсту́пнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адсту́пніца, ‑ы, ж.

Жан. да адступнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэнега́т, -а, М -га́це, мн. -ы, -аў, м. (кніжн., пагард.).

Адступнік, здраднік.

|| ж. рэнега́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. рэнега́цкі, -ая, -ае.

Р. ўчынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэнега́т, ‑а, М ‑гаце, м.

Чалавек, які адмовіўся ад сваіх поглядаў і перайшоў у лагер праціўніка; здраднік, адступнік.

[Ад лац. renegare — адракаюся.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пераку́льшчык ’адступнік, здраднік, рэнегат’ (Др.-Падб.). Да пераку́льваць (гл.). Утворана паводле перакі́нчык (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ерэты́к, ‑а, м.

Адступнік ад догматаў пануючай рэлігіі, паслядоўнік ерасі. Барацьба інквізіцыі з ерэтыкамі. // перан. Разм. Пра таго, хто адступае ад агульнапрынятых правіл, палажэнняў.

[Грэч. hairetikós.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)