адрабо́так
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
адрабо́так |
адрабо́ткі |
| Р. |
адрабо́тку |
адрабо́ткаў |
| Д. |
адрабо́тку |
адрабо́ткам |
| В. |
адрабо́так |
адрабо́ткі |
| Т. |
адрабо́ткам |
адрабо́ткамі |
| М. |
адрабо́тку |
адрабо́тках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
адрабо́так, ‑тку, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. адрабіць (у 1 знач.).
2. толькі мн. (адрабо́ткі, ‑аў). Праца селяніна сваімі прыладамі і коньмі на памешчыка, кулака за доўг, зямлю. Парабкам [фон Крош] плаціў вельмі мала, уся вёска хадзіла да яго на адработкі. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адрабо́т, ‑у, М ‑боце, м.
Тое, што і адработак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)