адрабо́так

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адрабо́так адрабо́ткі
Р. адрабо́тку адрабо́ткаў
Д. адрабо́тку адрабо́ткам
В. адрабо́так адрабо́ткі
Т. адрабо́ткам адрабо́ткамі
М. адрабо́тку адрабо́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

адрабо́так, ‑тку, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. адрабіць (у 1 знач.).

2. толькі мн. (адрабо́ткі, ‑аў). Праца селяніна сваімі прыладамі і коньмі на памешчыка, кулака за доўг, зямлю. Парабкам [фон Крош] плаціў вельмі мала, уся вёска хадзіла да яго на адработкі. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адрабо́так м Áb¦arbeiten n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адрабо́т, ‑у, М ‑боце, м.

Тое, што і адработак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)