Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адлупі́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
адлуплю́ |
адлу́пім |
| 2-я ас. |
адлу́піш |
адлу́піце |
| 3-я ас. |
адлу́піць |
адлу́пяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
адлупі́ў |
адлупі́лі |
| ж. |
адлупі́ла |
| н. |
адлупі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
адлупі́ |
адлупі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
адлупі́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
адлупі́ць I сов.
1. (отделяя, снять кору, шелуху) отлупи́ть;
2. разг. оторва́ть;
ён мне каўне́р ~пі́ў — он мне воротни́к оторва́л
адлупі́ць II сов., разг. (побить) отколоти́ть, отлупи́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адлупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак.
1. што. Аддзяляючы, зняць з чаго‑н. (кару, лупіны і пад.). Адлупіць наклейку з бутэлькі. □ Косцік выцягнуў з-пад ложка свае старыя чаравікі, адлупіў у адным з іх [сцілку] і схаваў за яе сакрэтную пісульку. Паслядовіч. // Разм. Адарваць. Адлупіць рукаў.
2. каго. Разм. Моцна набіць, адлупцаваць. Здаецца, калі Іван счапіўся з Вавілам, на вуліцы нікога не было, але ў клубе ўжо гаварылі, што Іван з Алёшам адлупілі Пухціка. Кудравец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лупі́ць¹, луплю́, лу́піш, лу́піць; лу́плены; незак., каго (што).
1. Знімаць, абдзіраць (скуру, кару і інш.) з чаго-н. або ачышчаць ад лупін; абіраць.
Л. кару з дрэва.
Л. бульбу.
2. Драць на часткі (разм.).
Нашто ты кнігу лупіш?
3. каго (што). Моцна біць, лупцаваць каго-н.
Л. каня пугай.
4. 3 сілай удараць у што-н., па чым-н.
Л. нагой у дзверы.
5. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Ужыв. замест некаторых дзеясловаў для абазначэння дзеяння, якое адбываецца з асаблівай сілай (разм.).
Лупіць дождж.
Л. у бубен.
◊
Лупіць скуру (разм.) —
1) браць празмерна вялікую плату;
2) моцна біць.
Лупіць як сідараву казу (разм.) — бязлітасна біць каго-н.
|| зак. аблупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены (да 1 знач.), злупі́ць, злуплю́, злу́піш, злу́піць; злу́плены (да 1 і 3 знач.) і адлупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
отлупи́ть сов., прост.
1. (кору, кожуру) адлупі́ць, мног. паадлу́пліваць;
2. (побить) адлупі́ць, адлупцава́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адлу́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адлупіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адлу́плены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адлупіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адлу́пліванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адлупліваць — адлупіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наадлу́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Адлупіць вялікую колькасць чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)