адка́зчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
адка́зчык |
адка́зчыкі |
| Р. |
адка́зчыка |
адка́зчыкаў |
| Д. |
адка́зчыку |
адка́зчыкам |
| В. |
адка́зчыка |
адка́зчыкаў |
| Т. |
адка́зчыкам |
адка́зчыкамі |
| М. |
адка́зчыку |
адка́зчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
адка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск.
Удзел у справе істца і адказчыка.
2. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што-н. (разм.).
Брыгадзір за ўсё а.
|| ж. адка́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адка́зчык м., юр. отве́тчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адка́зчык, ‑а, м.
1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск. Справа ў судзе разглядаецца пры ўдзеле істца і адказчыка.
2. Разм. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
отве́тчик юр. адка́зчык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ісце́ц, істца́, мн. істцы́, істцо́ў, м.
Асоба або арганізацыя, якія прад’яўляюць іск; проціл. адказчык.
|| ж. ісці́ца, -ы, мн. -ы, -ці́ц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адка́зчыца, ‑ы, ж.
Жан. да адказчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ісце́ц, істца, м.
Асоба, якая прад’яўляе іск; проціл. адказчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ісце́ц ’асоба, якая прад’яўляе іск’ (ТСБМ). Рус. истец ’тс’, польск. iściec ’уладальнік’, ’крэдытор’, ’даўжнік’, ’паручыцель’, ’сведка’, ст.-чэш. jistec ’уладальнік, крэдытор’, ’даўжнік’, ’абвінаваўца, ісцец’, серб.-харв. ѝстац ’законнае дзіця’, ’раўня’, балг. ище́ц ’ісцец’. Ст.-рус. истецъ ’ісцец’, ’адказчык’, ст.-бел. истец ’тс’. Прасл. вытворнае з суф. ‑ьcь ад *jьstъ (гл. існы). Трубачоў, Эт. сл., 8, 247; Фасмер, 2, 142; Слаўскі, 1, 471.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыту́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Прыйсці пяшком, звычайна з цяжкасцю або марудна. [Песенька] мог прытупаць «незнарок» у барак ці ў дом на наваселле — там заўсёды і адказчык ён, і дарадчык лепшы, і закон. Русецкі. Стары Лявон прытупаў, выцер вочы, Нібыта лепш стараўся разглядзець, Сказаў няголасна: «Я знаў, сыночак, Што будзеш чалавекам — маладзец». Чэрня. Марознай лістападаўскай раніцай прытупаў Амелька ў родную вёску. Жычка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)