Verbum

анлайнавы слоўнік

агаво́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Дадатковае тлумачэнне, заўвага.

Згадзіцца без усякіх агаворак.

2. Памылкова ўжытае слова або выраз.

Выпадковая а.

|| прым. агаво́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агаво́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

агаво́рка ж., в разн. знач. огово́рка;

умо́ва з ~кай — усло́вие с огово́ркой;

ён не хаце́ў так сказа́ць, гэ́та а. — он не хоте́л так сказа́ть, э́то огово́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агаво́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

1. Дадатковае тлумачэнне, заўвага, абмежаванне. Істотная агаворка. Згадзіцца без усякіх агаворак.

2. Памылкова ўжытае слова або выраз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

огово́рка

1. (замечание) агаво́рка, -кі ж.;

с огово́ркой з агаво́ркай;

2. (обмолвка) абмо́ўка, -кі ж., памы́лка, -кі ж., агаво́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кла́ўзула, ‑ы, ж.

1. У юрыспрудэнцыі — спецыяльная ўмова, агаворка ў завяшчанні, дагаворы і інш.

2. У рыторыцы — заключная частка прамовы, гукавой і стылістычнай форме якой прамоўцы надаюць вялікае значэнне.

3. У літаратуразнаўстве — канец верша, склады вершаванага радка, якія ідуць за апошнім націскным складам.

[Лац. clausula.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)