аванту́рнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аванту́рнік |
аванту́рнікі |
| Р. |
аванту́рніка |
аванту́рнікаў |
| Д. |
аванту́рніку |
аванту́рнікам |
| В. |
аванту́рніка |
аванту́рнікаў |
| Т. |
аванту́рнікам |
аванту́рнікамі |
| М. |
аванту́рніку |
аванту́рніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аванту́рнік м., разг., см. авантуры́ст
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аванту́рнік, ‑а, м.
Тое, што і авантурыст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ванту́рнік ’авантурыст’ (Нас.). Вантурнік < авантурнік < авантурны (чалавек) у выніку універбізацыі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Аванту́ра (БРС, Нас., Бяльк., Касп., Гарэц.), авантурнік (Бяльк., Касп., КЭС), авантурыць (Бяльк.). Словаўтваральныя тыпы і фанетыка сведчаць аб запазычанні з польскай (XVII–XVIII стст.), у польскай мове з франц. avanture, якое ў сваю чаргу з с.-лац. adventura (< advenire ’адбывацца’), а, магчыма, польскае слова непасрэдна з лацінскай мовы. Шанскі, 1, А, 26.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)