аванту́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аванту́рнік аванту́рнікі
Р. аванту́рніка аванту́рнікаў
Д. аванту́рніку аванту́рнікам
В. аванту́рніка аванту́рнікаў
Т. аванту́рнікам аванту́рнікамі
М. аванту́рніку аванту́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аванту́рнік м., разг., см. авантуры́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аванту́рнік, ‑а, м.

Тое, што і авантурыст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ванту́рнік ’авантурыст’ (Нас.). Вантурнік < авантурнік < авантурны (чалавек) у выніку універбізацыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

carpetbagger

[ˈkɑ:rpət,bægər]

n.

1) каміваяжо́р -а m.

2) паліты́чны аванту́рнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

adventurer

[ədˈventʃərər]

n.

1) шука́льнік прыго́даў, рызыка́нт -а m.

2) аванту́рнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Аванту́ра (БРС, Нас., Бяльк., Касп., Гарэц.), авантурнік (Бяльк., Касп., КЭС), авантурыць (Бяльк.). Словаўтваральныя тыпы і фанетыка сведчаць аб запазычанні з польскай (XVII–XVIII стст.), у польскай мове з франц. avanture, якое ў сваю чаргу з с.-лац. adventura (< advenire ’адбывацца’), а, магчыма, польскае слова непасрэдна з лацінскай мовы. Шанскі, 1, А, 26.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)