абстры́жаны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. абстры́жаны абстры́жаная абстры́жанае абстры́жаныя
Р. абстры́жанага абстры́жанай
абстры́жанае		 абстры́жанага абстры́жаных
Д. абстры́жанаму абстры́жанай абстры́жанаму абстры́жаным
В. абстры́жаны (неадуш.)
абстры́жанага (адуш.)		 абстры́жаную абстры́жанае абстры́жаныя (неадуш.)
абстры́жаных (адуш.)
Т. абстры́жаным абстры́жанай
абстры́жанаю		 абстры́жаным абстры́жанымі
М. абстры́жаным абстры́жанай абстры́жаным абстры́жаных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абстры́жаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. абстры́жаны абстры́жаная абстры́жанае абстры́жаныя
Р. абстры́жанага абстры́жанай
абстры́жанае		 абстры́жанага абстры́жаных
Д. абстры́жанаму абстры́жанай абстры́жанаму абстры́жаным
В. абстры́жаны (неадуш.)
абстры́жанага (адуш.)		 абстры́жаную абстры́жанае абстры́жаныя (неадуш.)
абстры́жаных (адуш.)
Т. абстры́жаным абстры́жанай
абстры́жанаю		 абстры́жаным абстры́жанымі
М. абстры́жаным абстры́жанай абстры́жаным абстры́жаных

Кароткая форма: абстры́жана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абстры́жаны обстри́женный, остри́женный; см. абстры́гчы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абстры́жаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абстрыгчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

остри́женный астры́жаны, мног. паастрыга́ны, абстры́жаны, мног. паабстрыга́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обстриженный абстры́жаны, мног. паабстрыга́ны; абрэ́заны, мног. паабраза́ны, паабрэ́званы; см. обстри́чь;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

оболва́ненный

1. абчаса́ны збо́льшага, агламэ́зданы;

2. абстры́жаны, мног. паабстрыга́ны, абіры́чаны;

3. абалва́нены; см. оболва́нить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Стрыга (striha) ‘страшыдла, ведзьма; чараўніца’ (Кольб., Доўн.-Зап. 2), ‘персанаж у гульні’, стры́га‑мары́га ‘тс’ (КСТ). Відаць, сюды ж дзіцячая дражнілка стры́га ‘коратка пастрыжаны хлопец або дзяўчына’ (ТС), стры́жка ‘тс’ (Бяльк.), стры́жачка ‘кароткавалосая дзяўчына ’ (Ян.), а таксама стры́жка, стры́шка ‘страказа’ (навагр., Нар. сл.); дзяцей палохаюць стрышкай, кажуць: “Хавайся, а то стрышка апстрыжэ” (Жд. 1). Параўн. укр. стри́ганец, стрижо́к ‘саранча, Locusta L.’, польск. strzyga ‘міфічны персанаж; чараўніца’, ‘здань у абліччы жанчыны’, strzygoń ‘вупыр’, чэш., славац. stríga ‘чараўніца, ведзьма’, ‘начны матыль’, серб.-харв. штри̏га ‘ведзьма’, ‘начны матыль’ (HJ, н. с., 4, 9–10), ‘груба абстрыжаны ножніцамі’, харв. дыял. striga, štrȉga ‘сараканожка’, славен. striga ‘тс’. Лічыцца запазычаннем з с.-лац. strìga ‘ведзьма’, што паходзіць з лац. strix, strigis ‘сава’, таму што чараўніца паказвалася ў абліччы савы і высмоктвала дзіцячую кроў (Брукнер, 523). Борысь (584) мяркуе, што крыніцай запазычання магла быць і адпаведная раманская форма, напрыклад, венец. striga. Паводле Махэка₂ (582), слова трапіла да славян з румынскай з валахамі-пастухамі. Несумненны ўплыў дзеяслова *strigti (гл. стрыгчы), а таксама ўяўленняў пра насякомых як пераўвасабленняў злых істот, параўн. Важны, O jménech, 89; Басай-Сяткоўскі, Słownik, 346; Гура, Слав. др., 3, 370–371. Магчыма, звязана з дзеясловамі з коранем *strig‑, што абазначаюць хуткія і рэзкія рухі, гл. стрыгуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)