абая́льнасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
абая́льнасць |
| Р. |
абая́льнасці |
| Д. |
абая́льнасці |
| В. |
абая́льнасць |
| Т. |
абая́льнасцю |
| М. |
абая́льнасці |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абая́льнасць ж. обая́тельность
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абая́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць абаяльнага. Аднак, калі чалавек вельмі ўдачлівы па прыродзе, то і пад старасць не траціць пэўнай абаяльнасці. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абая́льны, -ая, -ае.
Прывабны, чароўны, поўны абаяння.
А. чалавек.
А. вобраз.
|| наз. абая́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хары́зма, -ы, ж.
Выключная абаяльнасць каго-н., асаблівая здольнасць уздзеяння на навакольных.
Чалавек з магутнай харызмай.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ча́ры, -аў.
1. Чарадзейства, чараўніцтва.
Яна ведала нейкія ч.
2. Прывабнасць, чароўнасць, абаяльнасць.
Ім валодалі непазбыўныя ч.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
обая́тельность чаро́ўнасць, -ці ж., прыва́бнасць, -ці ж., абая́льнасць, -ці ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
неотрази́мость
1. неадхі́льнасць, -ці ж.; неадо́льнасць, -ці ж.; неперамо́жнасць, -ці ж.; перакана́ўчасць, -ці ж.; непахі́снасць, -ці ж.;
2. чаро́ўнасць, -ці ж.; прыва́бнасць, -ці ж.; абая́льнасць, -ці ж.; надзвыча́йнасць, -ці ж.; см. неотрази́мый;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
надво́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Той, што знаходзіцца ў межах двара (гл. двор 1 у 1 знач.). Надворныя будынкі.
2. Той, што выходзіць на двор, знадворны. Надворная сцяна. □ Калі ляпнулі надворныя дзверы, Антанюк цяжка ўздыхнуў. Шамякін. // Разм. Які знаходзіцца, змяшчаецца знадворку, на дварэ, не ў памяшканні. Скрозь надворную цемру [Вацік] бачыў вялікі клін саўгаснага ячменю. Баранавых. [Рыгор] падышоў да акна, адшмаргнуў фіранку, прачыніў яго і пацягнуў надворнага паветра. Гартны.
3. Тое, што і знешні (у 2 знач.). За надворнай замкнёнасцю і нават недаступнасцю [Коласа] адчуваліся абаяльнасць, чалавечая прастата і чуласць. Лужанін.
4. Такі, якога яшчэ не паставілі на адкорм (пра свіней). Калгас меў на той час дзве фермы, але на кожнай былі разам і свінаматкі, і парасяты, і надворныя, і кормныя. Дуброўскі.
•••
Надворны саветнік гл. саветнік.
Надворны суд гл. суд.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)