процістая́ць, -таю́, -таі́ш, -таі́ць; -таі́м, -таіце́, -тая́ць; -то́й; незак., каму-чаму (кніжн.).
1. Супраціўляцца дзеянню чаго-н., захоўваючы ўстойлівае становішча.
П. ветру.
П. чыйму-н. націску (перан.).
2. Быць проціпастаўленым, адрознівацца па сутнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
цудадзе́й, -я, мн. -і, -яў, м.
Вялікі майстар сваёй справы; той, хто ўмела, па-мастацку валодае чым-н.
А які ён на кухні ц.!
|| ж. цудадзе́йка, -і, ДМ -йцы, мн. -і, -дзе́ек.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пісьме́ннік, ‑а, м.
Той, хто піша літаратурныя творы; той, для каго літаратурная дзейнасць з’яўляецца прафесіяй. Максім Адамавіч Багдановіч належыць да ліку выдатнейшых беларускіх пісьменнікаў — класікаў пачатку 20 стагоддзя. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аднафамі́лец, ‑льца, м.
Той, хто мае з кім‑н. няродным аднолькавае прозвішча. [Рыгор] здзіўлена пазіраў на мужчыну, не адважваючыся спытацца, ці той самы гэта Кірылюк, ці, можа, які аднафамілец. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
укла́дчык 1, ‑а, м.
Той, хто робіць уклад 2 (у 1 знач.); уладальнік грашовага ўкладу.
укла́дчык 2, ‑а, м.
Той, хто займаецца ўкладваннем чаго‑н. Укладчык рэек. Брыгада ўкладчыкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тоежса́масьць ’тоеснасць’ (Ласт.), тоеса́масьць, тожса́масць ’тоеснасць, ідэнтычнасць’ (Байк. і Некр.), тожса́масць ’ідэнтычнасць, саматоеснасць’ (Некр. і Байк.), сюды ж тоежса́мы ’тоесны’ (Ласт.), тоеса́мы, тожса́мы ’тоесны, ідэнтычны’ (Байк. і Некр.). Утворана для перадачы лац. identitās ’ідэнтычны’ ад īdem ’той самы, той жа’, па тыпу польск. tożsamość, у аснове спалучэнне то́е са́мое ’адно і тое ж’ (вілен., Сл. ПЗБ), то́я‑са́мая ’тое, што было’ (Варл.), формы н. р. суадносныя з той са́мы ’той жа’ (Некр. і Байк.), той‑са́мы ’тс’ (Байк. і Некр.), тоj сам ’тс’ (Вруб.), гл. той, тое, самы. Формы з тож, мажліва, непасрэдныя запазычанні з польскай мовы. Гл. таксама тож.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
па́руснік, ‑а, м.
1. Паруснае судна. Па Дзвіне шнуравала некалькі катэраў з людзьмі і з дзесятак паруснікаў. Гартны.
2. Уст. Той, хто шые парусы.
3. Той, хто займаецца парусным спортам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адшчапе́нец, ‑нца, м.
Той, хто адкалоўся, адарваўся ад свайго асяроддзя, калектыву; той, ад каго адрокся калектыў. [Другі з камунараў:] Не нам з адшчапенцамі Такімі ўжо братацца, З няўдалай «брыгадаю» Пара нам расставацца. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бра́га ж.
1. (отходы винокурения) барда́;
2. (сусло) бра́жка;
3. (напиток) бра́га;
◊ не сто́лькі той ~гі, ко́лькі звя́гі — погов. не сто́лько ше́рсти, ско́лько ви́згу
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
на́йміт, -а, М -міце, мн. -ы, -аў, м.
1. Наёмны работнік, парабак.
2. перан. Той, хто з карыслівымі намерамі служыць чыім-н. мэтам, хто прадаўся каму-н. (пагард.).
Фашысцкія найміты.
|| прым. на́йміцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)