фа́сцыя, ‑і, ж.
Тонкая абалонка са злучальнай тканкі, якая пакрывае асобныя мышцы або групы іх, а таксама некаторыя органы.
[Ад лац. fascia — павязка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
або́рка
I ж. то́нкая верёвка; бечёвка, верёвочка
II ж., см. брыжы́
III ж., тип. обо́рка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пасіві́раванне, ‑я, н.
Спец. Хімічная апрацоўка металічных вырабаў, пры якой на паверхні ўтвараецца тонкая плёнка вокіслаў, што засцерагае ад карозіі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спі́лак, ‑лку, м.
Спец. Тонкая скура, якая атрымліваецца пры разразанні скур па таўшчыні. Спілак для скураной галантарэі. Абіванне мэблі спілкам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кій, кі́я, мн. кіі́, кіёў, м.
1. Прамая тонкая палка.
Бярозавы к.
2. Доўгая прамая палка з патанчэннем на канцы для гульні ў більярд.
◊
Не кіем дык палкай; ці кіем ці палкай (разм.) — усё роўна, тое самае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лязо́, -а́, мн. лёзы і (з ліч. 2, 3, 4) лязы́, лёзаў, н.
1. Востры край рэжучай ці сякучай прылады.
Л. сякеры, брытвы.
2. Тонкая стальная пласцінка для брыцця з двума завостранымі краямі.
|| прым. лязо́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пергамі́н, ‑у, м.
1. Ізаляцыйны рулонны матэрыял з тонкага кардону, насычанага нафтавымі бітумамі.
2. Тонкая трывалая папера для вырабу натуральнай папяровай калькі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
слі́зісты, -ая, -ае.
1. гл. слізь.
2. Пакрыты сліззю або які выдзяляе слізь.
Слізістая шапачка грыба.
○
Слізістая абалонка — тонкая, пакрытая сліззю абалонка, якая высцілае ўнутраную паверхню некаторых органаў чалавека і пазваночных жывёлін.
Запаленне слізістай (наз.).
|| наз. слі́зістасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
стру́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.
Тонкая вузкая спіралепадобная стужка дрэва, металу і пад., якая ўтвараецца пры апрацоўцы іх паверхні струганнем.
Драўляная с. (зб.).
◊
Сагнаць стружку з каго-н. — прапясочыць каго-н.
|| прым. стру́жкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
трысці́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
1. Сцяблінка трыснягу. Я ўспомніў, што татары ў часы паходаў перабіраліся цераз глыбокія рэчкі па дне з трысцінкай у зубах. Карпюк.
2. Тонкая палачка для апоры пры хадзьбе. У лагер палонных .. [Вейс] прыйшоў сам. Важны, святочна апрануты, надушаны адэкалонам і з трысцінкай у руцэ. Ракітны.
3. Тонкая пласцінка ў бёрдзе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)