рашу́чы в разн. знач. реши́тельный;
р. чалаве́к — реши́тельный челове́к;
р. мо́мант — реши́тельный моме́нт;
~чыя ме́ры — реши́тельные ме́ры;
р. крок — реши́тельный шаг
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перцэ́пцыя, ‑і, ж.
Спец. Успрыманне, непасрэднае адлюстраванне аб’ектыўнай рэальнасці ў той момант, калі яна дзейнічае на нашы органы пачуццяў.
[Лац. perceptio — разуменне, пазнаванне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экстаты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да экстазу. Эксгатычны стан. Экстатычны момант. // Прасякнуты экстазам, які выражае экстаз. Экстатычны танец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ме́лькам, мялько́м ’нядоўга, імгненна, у адзін момант’, ’няўважліва, бегла, мімаходзь’ (ТСБМ, Нас.; калінк., З нар. сл.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне з суф. ‑ам (‑ом). Да мялька́цца, мялька́ць (гл.). Не выключана запазычанне з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыткну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак.
1. што. Злёгку дакрануцца чым-н. да каго-, чаго-н., прыкласці на момант.
2. што. Змясціць, пакласці.
П. яшчэ адзін ложак у пакоі.
3. перан., каго (што). Прыладзіць на якую-н. пасаду, месца, працу (разм.).
П. у горад.
|| незак. прытыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
выраша́льны, ‑ая, ‑ае.
Які можна вырашыць, які паддаецца вырашэнню. Вырашальная праблема. // Найбольш важны, асноўны; рашаючы. Вырашальны момант. Вырашальны год пяцігодкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзе́рбнік, ‑а, м.
Невялікі ястраб. У гэты момант, быццам з неба, на галлё зваліўся дзербнік — страшэнны вораг дробных птушак. Ігнаценка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насо́хлы, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. незал. пр. ад насохнуць.
2. Які добра высах, сухі. Насохлая салома схапілася ў момант [агнём]. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Імгне́нне ’міг, момант’ (ТСБМ, Яруш.). З польск. mgnienie, таго ж кораня, што і міг (гл.), з пратэзай і‑. Вядома яшчэ ў старабеларускай мове XVI ст. як кампанент выразу въ мгненіи ока («Катэхізіс» С. Буднага).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́мерлы, ‑ая, ‑ае.
Які вымер, не пакінуўшы патомства (пра род, сямейства і пад.). Момант — вымерлая жывёліна. // Які знік, перавёўся (пра расліны).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)