Вальналю́бец ’той, хто любіць волю’ (КТС). Складанае слова: вольны + любіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

брахлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які любіць брахаць. Брахлівы сабака.

2. Які любіць хлусіць, маніць; ілжывы.

3. Балбатлівы, гаваркі. Брахлівы чалавек.

4. Які нагадвае сабачы брэх. Брахлівы гоман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыку́н, ‑а, м.

Разм. Пра таго, хто любіць брыкацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буркату́н, ‑а, м.

Той, хто любіць буркатаць, дакучае буркатнёй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звягня́, ‑і, ж.

Разм. Звяга. Ніхто звягні не любіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праўдалюбі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які любіць праўду; праўдзівы. Праўдалюбівы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чалавекалю́бец, ‑бца, м.

Кніжн. Той, хто любіць людзей; гуманіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забія́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -я́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -бія́к (разм.).

Той, хто любіць распачынаць бойкі, буян, задзіра.

|| прым. забія́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кплі́вы, -ая, -ае.

1. Які любіць насміхацца з іншых, схільны да кпін.

Кплівая суседка.

2. Які заключае ў сабе кпіны, насмешку.

К. тон.

К. выраз твару.

|| наз. кплі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фразёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які любіць гаварыць фразы (у 2 знач.), напышлівыя, пустыя прамовы.

|| ж. фразёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. фразёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)