зрасі́ць, зрашу, зросіш, зросіць; зак., што.

Разм. Змачыць расой, абрасіць. // Абпырскаць якой‑н. вадкасцю. Зрасіць кветкі вадой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разнапо́лы, ‑ая, ‑ае.

1. толькі мн. Рознага полу, неаднолькавыя па полу.

2. Спец. Які мае раздзельнаполыя кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паме́рзнуць, -ну, -неш, -не; паме́рз, -ме́рзла; -ні; зак.

1. (1 і 2 ас. адз. не ўжыв.). Загінуць ад марозу (пра многіх, многае).

Кветкі памерзлі.

2. Прабыць некаторы час на морозе, на холадзе.

Колькі мы памерзлі на дварэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пераню́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Панюхаць, абнюхаць усё, многае або ўсіх, многіх. Перанюхаць усе кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаапыле́нне, ‑я, н.

Апыленне кветкі ўласным пылком або пылком іншых кветак той жа расліны. Самаапыленне ячменю. Самаапыленне гароху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вяно́чак, ‑чка, м.

1. Памянш.-ласк. да вянок (у 1 знач.).

2. Частка кветкі, якая складаецца з пялёсткаў; венчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднадо́мны, ‑ая, ‑ае.

Такі, у якога мужчынская (тычынкавыя) і жаночыя (песцікавыя) кветкі знаходзяцца на тым самым каліве. Аднадомныя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Красата́ ’кветкі’ (Булг.). Гл. краса 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вазоны 1 ’від узору’ (КЭС). Да вазоны 2. Магчыма, семантычнае збліжэнне з вязаць ’плесці ўзоры’.

Вазоны 2 ’пакаёвыя кветкі’, (докш., КЭС). Метанімічны перанос з вазон 1, мн. л. па аналогіі з кветкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трохкаляро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Назва раслін розных сямействаў, якія маюць у афарбоўцы кветкі тры колеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)