сканчэ́нне, ‑я, н.
Завяршэнне, давядзенне чаго‑н. да канца; канец. За вячэрай старшыня сказаў колькі слоў аб ударным сканчэнне малацьбы, сяўбы, нарыхтовак. Чорны. Ад імя камісіі Іван Паўлавіч зачытаў вынікі экзаменаў і павіншаваў вучняў са сканчэннем школы. Васілевіч.
•••
Да сканчэння свету — назаўсёды; вельмі доўга.
Сканчэнне свету — у хрысціянскім веравучэнні — канец, пагібель свету.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трубе́ц экспр. ‘канец, капцы’ (ТС). Утворана на базе труба 1 ‘гібель, пагібель’ пры дапамозе размоўнага “зневажальнага” суф. ‑ец, магчыма, па ўзоры канец, капец ‘тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
амі́н,
1. часціца. Заключнае слова малітваў, пропаведзей; азначае «так», «правільна».
2. у знач. наз. амі́н, ‑у, м. Разм. Канец, усё, скончана.
[Грэч. amēn яд стараж.-яўр.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ба́ста, выкл.
Разм. Даволі, хопіць, канец. Схаваўся ў гушчары асаковых зараснікаў, перавязаў нагу кашуляй, сказаў сам сабе: «Баста, адваяваўся, Тарас». Асіпенка.
[Іт. basta.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзы́ндра, ‑ы, ж.
Абл. Шлак. Канец вуліцы пры чыгунцы высыпаны чорна-блішчастаю дзындраю, і заўсёды пахне тут ву вольным, дымам. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эпіфі́з, ‑а, м.
Спец.
1. Верхні мазгавы прыдатак; шышкападобная залоза ў пазваночных жывёл і чалавека.
2. Сустаўны канец доўгіх трубчастых касцей.
[Ад грэч. épífisis — шышка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
траі́цца несов.
1. в разн. знач. трои́ться;
кане́ц кана́та тро́іцца — коне́ц кана́та трои́тся;
2. страд. трои́ться; стра́иваться; см. траі́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
інжыне́рства, ‑а, н.
1. Прафесія, занятак інжынера. Лоўгач прыйшоў дахаты і ўрачыста абвясціў Зосі: — Канец інжынерству, Зосечка. Савіцкі.
2. зб. Разм. Інжынеры.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ду́пка ’тупы канец яйка, пушка, пятка’ (Бяльк.). Відавочна, памяншальная форма ад ду́па ’anus’ (гл.), запазычанага з польск. мовы. Метафара. Параўн. і ўкр. дыял. ду́па ’тупы канец яйца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
роково́й
1. уст. фата́льны, наканава́ны, су́джаны; ракавы́;
2. (гибельный) пагі́бельны;
роково́й исхо́д боле́зни пагі́бельны вы́нік (кане́ц) хваро́бы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)