Verbum

лапата́ць, -пачу́, -по́чаш, -по́ча; -пачы́; незак.

1. Удараць па якой-н. паверхні, ствараючы аднастайныя, прыглушаныя гукі; шалясцець.

Л. крыламі па вадзе.

Дождж лапоча па страсе.

2. Хутка, нязвязна гаварыць, паспешліва расказваць (разм.).

Вінавата л.

3. Гаварыць многа, бесперастанку аб чым-н. пустым, нязначным; балбатаць (разм.).

Яна цэлы дзень бегала па вёсцы і лапатала.

4. Незразумела гаварыць, гаварыць на чужой, незнаёмай для каго-н. мове; невыразна вымаўляць.

Дзяўчынка лапатала на сваёй дзіцячай мове.

Немец лапатаў нешта незразумелае.

|| зак. пралапата́ць, -пачу́, -по́чаш, -по́ча; -пачы́.

|| наз. лапата́нне, -я, н. і ло́пат, -у, М -паце, м.

залапата́ць, -пачу́, -по́чаш, -по́ча; -пачы́; зак.

Пачаць вельмі хутка, неразборліва гаварыць.

Прахожы спыніўся і штосьці залапатаў.

бана́льнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. банальны.

2. Збітая, агульнавядомая думка, выраз.

Гаварыць банальнасці.

апа́ска, -і, ДМ апа́сцы, ж. (разм.).

Асцярожнасць у прадбачанні небяспекі; боязь, страх.

Гаварыць з апаскай.

по́шласць, -і, ж.

1. гл. пошлы.

2. мн. -і, -ей. Пошлы выраз, пошлы ўчынак.

Гаварыць пошласці.

праба́члівы, -ая, -ае.

Які выражае прабачэнне, просьбу або прабачэнні.

Гаварыць прабачлівым тонам.

|| наз. праба́члівасць, -і, ж.