поры́вистый пары́вісты;
поры́вистый ве́тер пары́вісты ве́цер;
поры́вистые движе́ния пары́вістыя ру́хі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
поути́хнуть сов., разг. тро́хі сці́хнуць;
ве́тер поути́х ве́цер тро́хі сціх.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
задзьму́ць, -му́, -ме́ш, -ме́; -мём, -мяце́, -му́ць; -мі́; -му́ты; зак., што.
1. Дзьмучы, затушыць.
2. Пачаць дзьмуць.
Задзьмуў вецер.
|| незак. задзіма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
узмацні́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -мо́цніцца; зак.
Стаць мацнейшым.
Вецер узмацніўся.
Боль узмацніўся.
Атака ўзмацнілася.
|| незак. узмацня́цца, -я́ецца.
|| наз. узмацне́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
растрапа́ць, -траплю́, -трэ́плеш, -трэ́пле; -трапі́; -трапа́ны; зак., што.
1. гл. трапаць.
2. Раскалмаціць, раскідаць у беспарадку.
Вецер растрапаў валасы.
|| незак. растрэ́пваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пу́чыць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыць; незак.
Уздымаць, рабіць выпуклым.
Вецер пучыць брызент.
|| незак. успу́чыць, -ыць і вы́пучыць, -ыць.
|| наз. пу́чанне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хво́сткі, ‑ая, ‑ае.
Які моцна, балюча сцябае. Хвосткая пуга. / Пра вецер. Хвосткі вецер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
здзьмуць сов. сдуть;
ве́цер здзьмуў папе́ру — ве́тер сдул бума́гу
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уздзіма́ць несов. вздува́ть;
ве́цер ~ма́е лі́сце — ве́тер вздува́ет ли́стья
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сухаве́й ’сухі гарачы вецер’ (ТСБМ, Некр. і Байк.; ашм., Стан.; Сцяшк.), ’сухое ветранае надвор’е’ (Сл. ПЗБ), ’сухі сцюдзёны вецер’ (Варл.), ’зарніца’ (Растарг.), сухове́й ’суша, сухі вецер’ (ТС), сухаве́я ’тс’ (Сцяшк.), ’летняя начная маланка без грому’ (Мат. Маг.), сухаве́іца ’сухое ветранае надвор’е’ (Бяльк., Сержп. Прымхі), сухаве́йка ’сухі паўдзённы вецер’ (Арх. Федар.). Укр. сухові́й ’сухі вецер; усходні вецер’, рус. сухове́й ’сухі гарачы вецер; суша, засуха’. Утворана на базе спалучэння слоў су́ха (гл. сухі) і ве́яць (гл.); параўнанне ў якасці генетычнай паралелі з літ. saũsvėjis ’тс’ (Аткупшчыкоў, Этимология–1984, 193) недакладнае, паколькі літоўскае слова ўзнікла на базе зыходнага словазлучэння saũsas vė́jas ’сухі вецер’ і, на думку Трубачова (Этногенез₂, 245), з’яўляецца калькай рус. суховей.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)