сцячы́ся, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., сцячэ́цца, сцяку́цца; сцёкся, сцякла́ся, -ло́ся; зак.
1. Пра патокі, вадкасць: злучыцца.
Ручаі сцякліся.
2. перан. Пра людзей: сысціся, з’ехацца ў адно месца.
На плошчу сцяклося многа народу.
|| незак. сцяка́цца, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ука́з, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Пастанова вярхоўнага органа ўлады, якая мае сілу закона.
У.
Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь.
2. у знач. вык., каму, звычайна з адмоўем. Аўтарытэт, узор для пераймання, указчык (разм.).
Ты мне тут не ў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
усё-такі і (разм.) усё-ткі, злуч. (звычайна ў спалучэнні са злучнікамі «а», «але», «і») і часц.
Тым не менш, нягледзячы на што-н.
Я многа пражыў на свеце, а ў. такое бачу ўпершыню.
У. ты не паехаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вы́скрабкі (БРС). Укр. ви́скрібкі, польск. wyskrobek, звычайна мн. л. wyskrobki, в.-луж. wuškrabk, чэш. дыял. vyškrabek ’булачка з рэштак цеста’. Ад выскрабаць з суф. ‑к‑.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Райля́ ’ралля (звычайна веснавое ворыва)’ (астрав., навагр., ЛА, 2). Вынік нерэгулярнай дысіміляцыі доўгага лʼ, успрынятага як каранёвая група зычных, у ралля́ 1 (гл.): лʼлʼ > jлʼ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гніліна́, ‑ы, ж.
Разм. Пра што‑н. гнілое, звычайна пра старую будыніну. Кватараваў [Кузьма] у такой гніліне, што сцены зямлёй пахлі, трава на даху расла. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зачыта́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад зачытаць.
2. у знач. прым. Зацяганы, пашарпаны (звычайна пра кнігу, газету і пад.). Зачытаная кніга. Зачытаная газета.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
згу́шчаны і згушчо́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад згусціць.
2. у знач. прым. Прыгатаваны гусцейшым, чым звычайна, шляхам выпарэння часткі вады. Згушчонае малако.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
евангелі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які апіраецца на евангелле, выходзіць з евангелля (звычайна ў назвах, звязаных з рэлігійнымі напрамкамі ў хрысціянстве). Евангелічная секта.
•••
Евангелічная царква гл. царква.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ламбрэке́н, ‑у, м.
1. Драўляная разьба на выступах даху, над дзвярамі і вокнамі.
2. Верхняя частка драпіроўкі над акном або дзвярамі, звычайна з вышыўкамі, узорамі.
[Фр. lambrequin.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)