награні́ць, ‑граню, ‑граніш, ‑граніць; зак., што.

Спец. Апрацаваць граненнем які‑н. прадмет. Награніць крыштальнае шкло. // чаго. Прыгатаваць шляхам гранення нейкую колькасць чаго‑н. Награніць алмазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падтэксто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

Спец.

1. Складанне тэксту для песеннай музыкі.

2. Тэкст, вершы для песеннай музыкі.

3. Тэкст для растлумачвання чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

1. Спец. Адрэзаць (адразаць), адсячы (адсякаць).

2. У медыцыне — ліквідаваць якую‑н. непажаданую з’яву. Купіраваць прыступ арытміі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ланжэро́н, ‑а, м.

Спец. Асноўны сілавы элемент (у раме аўтамабіля, уздоўж крыла або корпуса самалёта, у некаторых лодках і інш.) для замацавання частак, надання трываласці.

[Фр. longeron.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легіслату́ра, ‑ы, ж.

Спец.

1. Прадугледжаны законам тэрмін паўнамоцтваў заканадаўчых органаў.

2. Сукупнасць заканадаўчых органаў у некаторых краінах (напрыклад, у Англіі, у многіх штатах ЗША).

[Ад лац. legislator — заканадавец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мадулява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; незак.

Спец.

1. Пераходзіць з адной танальнасці ў другую. Мадуляваць голасам.

2. што. Рабіць мадуляцыю (у 2 знач.). Мадуляваць электрычны ток.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мака́о 1, нескл., н.

Род азартнай картачнай гульні.

мака́о 2, нескл., м.

Спец. Бразільскі папугай з роду араравых, які вылучаецца яркім апярэннем і доўгім хвастом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

правапнава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.

Спец. Правесці вапнаванне. [Дзямід Сыч:] — Чаму вы мяне раней не адлупцавалі, калі я не паслухаў вас і не правапнаваў зямлю? Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пале́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Спец. Празрыстая пласцінка з сеткай квадратаў, пры дапамозе якой вызначаецца плошча ўчасткаў на планах і картах.

[Ад фр. palette — пласцінка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліа́ндрыя, ‑і, ж.

Спец. Адна з перажытачных форм шлюбу, пры якой адна жанчына мае некалькі мужоў адначасова, мнагамужжа; захавалася сярод некаторых плямён Тыбета і Індыі.

[Ад грэч. polý — многа і anēr (andros) — муж.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)