трохступе́ньчаты, ‑ая, ‑ае.
Які складаецца з трох ступеней, частак. Трохступеньчатая ракета.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трыбра́хій, ‑я, м.
У антычным вершаскладанні — стапа з трох кароткіх складоў.
[Грэч. tribrachys.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трыфто́нг, ‑а, м.
Спец. Спалучэнне трох галосных гукаў у адным складзе.
[Ад грэч. tri- — у складаных словах тры і phtongos — гук.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.
1. Кавалак тканіны ва ўсю першапачатковую шырыню.
Спадніца з трох полак.
2. Лаўка ў вагоне для сядзення ці ляжання.
Верхняя п.
|| прым. по́лачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Трох 1: трёх‑трёх — пра трасенне (Юрч. СНЛ), трёх‑трёх — пра язду трушком (мсцісл., Нар. лекс.). Гукаперайманні, у аснове якіх ляжыць апакопа дзеяслова трохаць, гл. Магчыма, сюды ж трох-трох — калі нехта падпраўляе ношку (вязку галля, закручанае дзіця), якая спаўзла (полац., Нар. лекс.).
Трох 2 ‘трое’ (Сл. ПЗБ), ‘утрох (асобна аб мужчынах і аб жанчынах)’ (Мат. Маг. 2). Форма трох (тут Н. скл.) утворана ад формы М. скл. лічэбніка ст.-бел. трие, три, параўн. трьхъ (‘аб трох’). Відаць, адбылося гэта пад уплывам старапольскай мовы, дзе trzech (з М. скл.) пашырылася на лічэбнік Н. скл. (абазначала ‘тры’) з XIV ст. — па ўзоры скланення лічэбнікаў і прыметнікаў, у якіх Р. і М. скл. мелі агульную форму.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трайні́к, ‑а, м.
Спец.
1. Прадмет, які мае тры аднародныя часткі або які складаецца з трох частак. Патрубак-трайнік. Водаправодны трайнік.
2. Мера або прадмет, якія складаюцца з трох аднолькавых адзінак. Дошка-трайнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трохко́лерны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае ў сваёй афарбоўцы тры колеры або які складаецца з трох частак розных колераў. Трохколерны сцяг.
2. Спец. Які ўзнаўляе шматколерны адбітак пры дапамозе трох колераў. Трохколерная фатаграфія.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трохкла́сны, ‑ая, ‑ае.
Які мае тры класы, складаецца з трох класаў. Трохкласная адукацыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трох-трох — калі нехта папраўляе ношку (вязку галля, закручанае дзіця), якая спаўзла (полац., Нар. лекс.), трёх‑трёх — пра трасенне (Юрч. СНЛ), пра язду трушком (мсцісл., Нар. лекс.). Гукаперайманні, апакопа асновы дзеяслова трохаць, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абсцы́са, ‑ы, ж.
Спец. Адна з трох каардынат, якая паказвае месцазнаходжанне пункта ў прасторы.
[Ад лац. abscissa — адрэзаная, адсечаная.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)