слімакава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Пакрыты слінай, мокры ад сліны. Слімакаватыя губы. Слімакаваты рот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

амбушу́р, ‑а, м.

Частка духавога інструмента, якая бярэцца ў рот альбо прыціскаецца да губ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закрыва́цца несов.

1. в разн. знач. закрыва́ться; см. закры́цца;

2. страд. закрыва́ться; задёргиваться; заде́лываться; см. закрыва́ць;

◊ рот не ~ва́ецца — (у каго) рот не закрыва́ется (у кого)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мя́ліца ж., обл.

1. (для льна) мя́лка;

2. перен., шутл. (рот) мя́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кава́лачак, ‑чка, м.

Памянш. да кавалак; невялікі кавалак. Шура адшчыпваў кавалачкі хлеба, клаў у рот. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыві́цца, крыўлю́ся, кры́вішся, кры́віцца; незак.

1. Станавіцца крывым, перакрыўленым.

Паркан пачаў к.

2. Крывіць губы, рот і пад., выказваючы нязгоду з чым-н., незадавальненне чым-н.

|| зак. пакрыві́цца, -крыўлю́ся, -кры́вішся, -кры́віцца (да 1 знач.) і скрыві́цца, скрыўлю́ся, скры́вішся, скры́віцца (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ро́та, -ы, ДМ ро́це, мн. -ы, рот, ж.

Падраздзяленне ў пяхоце і некаторых іншых родах войск, якое ўваходзіць у склад батальёна.

Камандзір роты.

Санітарная р.

Цэлая р. каго-н. (перан.: надта многа).

|| прым. ро́тны, -ая, -ае.

Р. камандзір.

Загад ротнага (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прапаласка́ць сов.

1. в разн. знач. прополоска́ть;

п. рот — прополоска́ть рот;

п. панчо́хі — прополоска́ть чулки́;

2. разг. (выстирать немного чего-л. наспех) простирну́ть;

3. (нек-рое время) прополоска́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Жарла́ты ’абжорлівы’ (Сцяшк. МГ). Мадэль з суфіксам ‑ат‑ указвае на словаўтваральную суадноснасць з жарло́ (гл.). Жарло < жерло < жьрло ’горла’, ’рот’, а жарлаты ’той, хто мае (вялікі) рот’, як вусаты ’той хто мае вусы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́шчарыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Прыадкрыўшы рот, паказаць, выскаліць зубы. [Сука] вышчарыла зубы і забурчала, пачуўшы чалавека. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)