плацка́рта, ‑ы, ДМ ‑рце, ж.

Асобы білет на нумараванае месца ў вагоне поезда.

[Ням. Platzkarte.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самасцвярджэ́нне, ‑я, н.

Сцвярджэнне сябе, сваёй асобы, прызнанне каштоўнасці, асабістай значнасці. Самасцвярджэнне творчай індывідуальнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

учацвяры́х, прысл.

Колькасцю ў чатыры асобы (пра асоб рознага полу або істот ніякага роду).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эскапі́зм, ‑у, м.

Кніжн. Імкненне асобы адысці ад рэальнага жыцця ў свет ілюзій, фантазія.

[Ад англ. escape — бегчы, ратавацца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клі́чны, -ая, -ае.

1. Які выражае заклік, загад і розныя пачуцці.

К. сказ.

Клічная інтанацыя.

2. Які выражае зварот да асобы, прадмета (пра форму, склон назоўніка, напр.: браце, дружа, куме).

К. склон.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самарэаліза́цыя, ‑і, ж.

Рэалізацыя, ажыццяўленне самім сваіх задум, намераў, магчымасцей. Працоўная дзейнасць як самарэалізацыя асобы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гумані́зм, -у, м.

1. Гуманнасць, чалавечнасць у грамадскай дзейнасці, у адносінах да людзей.

2. Прагрэсіўны рух эпохі Адраджэння ў імя вызвалення асобы чалавека ад феадальнай ідэалогіі і догматаў рэлігіі.

|| прым. гуманісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асо́басны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які мае адносіны да асобы (у 1 знач.), да суб’екта. Асобасныя характарыстыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыскрэдыта́цыя, ‑і, ж.

Падрыў давер’я да каго‑, чаго‑н., прыніжэнне чыйго‑н. аўтарытэту, значэння. Дыскрэдытацыя асобы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каталіко́с, ‑а, м.

Тытул духоўнай асобы (патрыярха) у армяна-грыгарыянскай, а таксама ў грузінскай праваслаўнай царкве.

[Ад грэч. katholikós — галоўны, усеагульны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)