фат, ‑а,
1. Самаздаволены франт, фарсун, які любіць рысавацца, пазіраваць; пусты, пошлы чалавек.
2.
[Фр. fat ад лац. fatuus — дурны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фат, ‑а,
1. Самаздаволены франт, фарсун, які любіць рысавацца, пазіраваць; пусты, пошлы чалавек.
2.
[Фр. fat ад лац. fatuus — дурны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фестыва́ль, ‑ю,
Грамадская ўрачыстасць з паказам і праглядам якога‑н. віду мастацтва.
[Фр. festival — урачыстасць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ке́пша ’тоўстая непаваротлівая жанчына’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Клані́ця ’ручка вузгалаўя ў возе’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Клаўса́ ’хлус’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Клі́пша ’крываногі чалавек’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Крышэ́ць ’запякацца (пра кроў)’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кушма́к ’лабок’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ля́мша ’нікчэмны чалавек’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мелі́ніс ’млён (у жорнах)’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)