ве́раванне, ‑я, н.

Рэлігійныя погляды, уяўленні, змест той ці іншай рэлігіі. Рэлігійныя вераванні. Вераванні старажытных славян.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адасса́ць, ‑ссу, ‑ссеш, ‑ссе; ‑сеем, ‑ссяце; каго-што.

Выссаць нейкую колькасць малака ці якой іншай вадкасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метадало́гія, -і, мн. -і, -гій, ж.

1. Вучэнне аб метадзе навуковага пазнання.

Навуковая м.

2. Сукупнасць найбольш агульных прынцыпаў, палажэнняў і метадаў, якія прымяняюцца ў той ці іншай навуцы.

М. гісторыі.

|| прым. метадалагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раство́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Вадкасць, атрыманая растварэннем якога-н. рэчыва ў вадзе або іншай вадкасці.

Содавы р.

2. У будаўнічай справе: вязкая цестападобная сумесь цэменту, пяску і вады.

|| прым. раство́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агрэма́н, ‑у, м.

Згода ўрада адной дзяржавы прыняць асобу, прапанаваную іншай дзяржавай у якасці яе дыпламатычнага прадстаўніка.

[Ад фр. agrément — згода.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аксіяма́тыка, ‑і; ДМ ‑тыцы, ж.

Сукупнасць аксіём, пакладзеных у аснову той або іншай навукі. Аксіяматыка геаметрыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сакрэдыто́р, ‑а, м.

Асоба або ўстанова, якая крэдытуе каго‑, што‑н. разам з іншай асобай або ўстановай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кан’юнкту́ршчык, ‑а, м.

Разм. Беспрынцыповы чалавек, які змяняе свае паводзіны ў залежнасці ад той ці іншай кан’юнктуры; прыстасаванец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́вапіс, ‑у, м.

Агульнапрынятая сістэма правіл напісання слоў, уласцівая той ці іншай літаратурнай мове; арфаграфія. Правапіс беларускай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тарыфіка́цыя, ‑і, ж.

Вызначэнне тарыфу на аснове той або іншай класіфікацыі аб’ектаў аблажэння або аплаты. Тарыфікацыя заработнай платы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)