тогда́шний разг. тады́шні, тагача́сны; (тот) той.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чи́стоII союз, разг. ні́бы, як (той);

поёт, чи́сто солове́й спява́е, ні́бы (як той) салаве́й.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паўно́чнік

‘жыхар поўначы; той, хто не лажыцца спаць да позняй ночы’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паўно́чнік паўно́чнікі
Р. паўно́чніка паўно́чнікаў
Д. паўно́чніку паўно́чнікам
В. паўно́чніка паўно́чнікаў
Т. паўно́чнікам паўно́чнікамі
М. паўно́чніку паўно́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

моне́та мане́та, -ты ж.;

принима́ть за чи́стую моне́ту прыма́ць за чы́стую мане́ту;

плати́ть той же моне́той плаці́ць той жа мане́тай;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́ный уст. то́й;

во вре́мя о́но у часы́ да́ўнія.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мане́та ж. моне́та;

прыма́ць за чы́стую ~ту — принима́ть за чи́стую моне́ту;

адплаці́ць той жа ~тай — отплати́ть той же моне́той;

зво́нкая м. — зво́нкая моне́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́знік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто кіруе запрэжанымі коньмі; рамізнік, фурман.

2. Той, хто займаецца возніцтвам.

|| прым. во́зніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

страшы́дла, -а, мн. -ы, -аў, н. (разм.).

Той, хто (або тое, што) мае страшны выгляд; той, хто (або тое, што) выклікае страх; страхоцце, пужала.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каланіза́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто праводзіць палітыку каланіялізму.

2. Той, хто засяляе пустуючыя землі; пасяленец, каланіст (уст.).

|| прым. каланіза́тарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ара́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто гаворыць прамову, прамоўца.

2. Той, хто валодае красамоўствам, майстэрствам слова.

Сапраўдны а.

|| прым. ара́тарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)