губе́рния ист. губе́рня, -ні ж.;
◊
пошла́ писа́ть губе́рния шутл., уст. пайшла́ піса́ць губе́рня;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пісьме́нны, ‑ая, ‑ае.
1. Які ўмее чытаць і пісаць; граматны. [Ян:] — Чытайце, хто пісьменны, кніжкі, як стваралася наша зямля. Пестрак. // Які ўмее граматычна правільна пісаць і гаварыць. Пісьменны вучань. // перан. Які мае неабходныя веды ў якой‑н. галіне. Пісьменны інжынер.
2. У якім няма граматычных і стылістычных памылак. Пісьменны дыктант. // перан. Выкананы адпаведна з асноўнымі патрабаваннямі. Пісьменны праект.
3. у знач. наз. пісьме́нны, ‑ага, м. Чалавек, які ўмее чытаць і пісаць. Пісьменнаму і кнігі ў рукі! Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самаву́кам нареч. самоу́чкой;
ён с. навучы́ўся чыта́ць і піса́ць — он самоу́чкой вы́учился чита́ть и писа́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
По́чырк ’манера пісьма’ (ТСБМ), рус. по́черк, укр. по́черк, старое начерк. Да чыркаць ’праводзіць лінію’, пісаць’ (< *čьrkati).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ро́сьпіска ’распіска (дакумент)’ (Бяльк., Нар. Гом.) — у выніку кантамінацыі роспісь і рус. расписка. Да піса́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мазю́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што і без дап.
Разм. Непрыгожа, няўмела маляваць або пісаць; мазаць (у 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шыфрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., што.
Пісаць шыфрам (у 1 знач.). Ты рыхтуй рацыю, а я буду шыфраваць радыёграму. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вупі́сваць (рожу) ’праводзіць лініі нажом вакол хворага месца’ (КСТ). Гл. выпісваць ’пісаць’, адносна фанетыкі параўн. вузіра́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
писа́ть несов.
1. в разн. знач. піса́ць;
2. (красками) малява́ць;
◊
пиши́ пропа́ло! пішы́ прапа́ла!
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гра́матнасць, ‑і, ж.
Уменне чытаць і пісаць; пісьменнасць. Павышаць граматнасць пісьма. // перан. Наяўнасць патрэбных ведаў у якой‑н. галіне. Тэхнічная граматнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)