тече́ние ср.
1. (действие) цячэ́нне, -ння ср.; ход, род. хо́ду м.; хада́, -ды́ ж.; плынь, род. плы́ні ж.;
тече́ние собы́тий ход падзе́й;
тече́ние дел ход спраў;
2. (поток) цячэ́нне, -ння ср., плынь, род. плы́ні ж.; (струя) струме́нь, -ня м., цёк, род. цёку м.;
вниз по тече́нию реки́ уні́з па цячэ́нні ракі́ (па рачно́й плы́ні);
морски́е тече́ния марскі́я плы́ні;
возду́шное тече́ние паве́траная плынь, паве́траны струме́нь;
3. перен. (направление) плынь, род. плы́ні ж.;
полити́ческие тече́ния паліты́чныя плы́ні;
литерату́рное тече́ние літарату́рная плынь;
◊
плыть по тече́нию за вадо́й ісці́ (плысці́); жыць, як набяжы́ць;
в тече́ние предлог на праця́гу;
подво́дные тече́ния падво́дныя плы́ні;
с тече́нием вре́мени з ця́гам ча́су; з ча́сам;
про́тив тече́ния су́праць цячэ́ння (плы́ні).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
экзістэнцыялі́зм, ‑у, м.
Упадніцкая ідэалістычная філасофская плынь эпохі імперыялізму, якая імкнецца даказаць бессэнсоўнасць жыцця, бясплённасць грамадскай дзейнасці, няслушнасць маралі і пад.
[Лац. exsistentia — існаванне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
валюнтары́зм, -у, м.
1. Ідэалістычная плынь у філасофіі, якая аб’яўляе волю вышэйшым, творчым прынцыпам быцця.
2. У палітыцы і грамадскім жыцці: суб’ектывісцкія і адвольныя рашэнні, якія ігнаруюць аб’ектыўна існуючыя ўмовы і заканамернасці.
|| прым. валюнтарысты́чны, -ая, -ае (да 1 знач.) і валюнтары́сцкі, -ая, -ае (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бапты́зм, ‑у, м.
Рэлігійная плынь у сучасным хрысціянстве, якая прапаведуе хрышчэнне ў сталым узросце і адмаўляе некаторыя абрады і догматы хрысціянскай царквы.
[Ад грэч. banpizō — хрышчу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэд-юніяні́зм, ‑у, м.
Апартуністычная плынь у рабочым руху, якая абмяжоўваю свае задачы барацьбой за ажыццяўленне эканамічных патрабаванняў рабочых, не закранаючы асноў капіталізму.
[Англ. trade-union.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кіру́нак, -нку, мн. -нкі, -нкаў, м.
1. Узяты напрамак куды-н.
Эшалон узяў к. на ўсход.
2. перан., чаго або які. Шлях развіцця, накіраванасць якога-н. дзеяння, з’явы і пад.
К. ваеннай палітыкі.
Гаворка ішла ў розных кірунках.
3. Грамадская, навуковая, літаратурная і пад. плынь; групоўка, школа.
Літаратурныя кірункі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прагматы́зм, -у, м.
1. Плынь у філасофіі, якая адмаўляе неабходнасць пазнання аб’ектыўных законаў рэчаіснасці і прызнае ісцінай толькі тое, што дае практычна карысныя вынікі.
2. У гістарычнай навуцы: кірунак, які абмяжоўваецца апісаннем падзей у іх знешняй сувязі і паслядоўнасці без раскрыцця заканамернасцей іх развіцця.
|| прым. прагматы́чны, -ая,-ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ліквіда́тарства, ‑а, н.
Рэакцыйная меншавіцкая плынь у РСДРП (1908–1912 гг.), якая імкнулася да ліквідацыі рэвалюцыйнай нелегальнай партыі пралетарыяту і адмаўляла неабходнасць рэвалюцыйнай барацьбы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ізаляцыяні́зм, ‑у, м.
Палітыка дзяржаўнай замкнёнасці, адасобленасці. // Палітычная плынь у ЗША, якая ўзнікла ў 19 ст. і развівалася пад лозунгам неўмяшання ў еўрапейскія справы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трэнд ‘тэндэнцыя, кірунак’ (Новы час, 2015, 18 снеж.), ‘дамінуючая тэндэнцыя, напрамак развіцця’ (Барковіч, Лінгваінфарм.). Запазычана з англ. trend ‘плынь, рух, тэндэнцыя’, першапачаткова ‘кірунак развіцця’ праз польскую або рускую мову.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)