плы́нь
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
плы́нь |
плы́ні |
| Р. |
плы́ні |
плы́ней
плы́няў |
| Д. |
плы́ні |
плы́ням |
| В. |
плы́нь |
плы́ні |
| Т. |
плы́нню |
плы́нямі |
| М. |
плы́ні |
плы́нях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
плынь, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. Імкліва цякучая водная маса.
Рачная п.
2. Рухомы паток паветра.
Паветраная п.
Людская п. (перан.).
3. перан. Кірунак у якой-н. сферы дзейнасці.
Палітычныя плыні.
Літаратурная п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
плынь ж.
1. тече́ние ср.; пото́к м.;
рачна́я п. — речно́е тече́ние;
паве́траная п. — возду́шное тече́ние; возду́шный пото́к;
2. перен. (движущаяся масса людей) пото́к м.;
людска́я п. — людско́й пото́к;
3. перен. тече́ние ср.; направле́ние ср.;
паліты́чная п. — полити́ческое тече́ние (направле́ние);
літарату́рная п. — литерату́рное тече́ние (направле́ние);
◊ падво́дныя плы́ні — подво́дные тече́ния
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
плынь, ‑і, ж.
1. Рух вады ў рэчышчы, а таксама сама вада, якая цячэ. Да асушкі балот плынь у гэтай рачулцы была такая павольная, што яе нават цяжка было прыкмеціць. Краўчанка. Першае, што ўбачыў Коля, гэта халодны бляск нешырокай воднай плыні, сціснутай з абодвух бакоў лёдам. Шыловіч. / Аб рухомых патоках паветра. Лёгкая плынь ветру зноў заціхне, і дзень зноў зіхаціць сонцам. Чорны.
2. Мноства, маса каго‑, чаго‑н., якая рухаецца ў адным напрамку. Людская плынь. □ Уперадзе войск няспыннай плынню ішлі абозы бежанцаў. Лобан.
3. перан. Літаратурна-мастацкі або грамадска-палітычны напрамак. А. Бабарэка ў сучаснай яму літаратуры бачыў дзве плыні, два напрамкі. Мушынскі.
•••
Падводная плынь — нешта тайнае, што не відаць адразу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Плынь ’рух вады ў рэчышчы’, ’вада, якая цячэ’, ’мноства, маса чаго-небудзь, што рухаецца ў адным, напрамку’ (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб., Нас., Касп., Бяльк.), ’плаванне’ (Нас.), рус. смал. плынь ’моцная плынь ракі’. Арэальнае аддзеяслоўнае (ад плыць — гл.) утварэнне з суф. -нь з працэсуальным значэннем, як сховань, ка́зань, стынь, стоянь і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
плынь, цячэнне
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
цё́к
‘плынь’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
цё́к |
| Р. |
цё́ку |
| Д. |
цё́ку |
| В. |
цё́к |
| Т. |
цё́кам |
| М. |
цё́ку |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
цёк, -у, м.
Цячэнне, плынь.
◊
Цёкам цячы — моцна цячы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
віхо́р
‘імклівая плынь ветру’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
віхо́р |
ві́хры |
| Р. |
ві́хру |
ві́храў |
| Д. |
ві́хру |
ві́храм |
| В. |
віхо́р |
ві́хры |
| Т. |
ві́храм |
ві́храмі |
| М. |
ві́хры |
ві́храх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дрэ́йфавы, -ая, -ае.
1. гл. дрэйф.
2. Які выклікае дрэйф.
Дрэйфавая плынь.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)