махі́зм, ‑у, м.

Рэакцыйная суб’ектыўна-ідэалістычная плынь у філасофіі і метадалогіі навукі канца 19 — пачатку 20 ст.; эмпірыякрытыцызм.

[Ад імя заснавальніка гэтай плыні Эрнста Маха.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трудаві́к, ‑а, м.

Гіст. У пачатку 20 ст. у дарэвалюцыйнай Расіі — член дробнабуржуазнай палітычнай арганізацыі, дэпутат Дзяржаўнай думы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кра́ўчы, ‑ага, м.

Пасада і прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15 — пачатку 18 ст. — баярын, які ведаў царскім сталом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зне́куль, прысл.

Разм. Тое, што і аднекуль. І бягуць, і бягуць знекуль хвалі, без канца, без пачатку бягуць. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

з’яда́льнасць, ‑і, ж.

Ступень з’ядання корму жывёлай. Лепшай па пажыўнасці і з’ядальнасці трава бывае ў чэрвені, да пачатку цвіцення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грыбава́рня, ‑і, ж.

Сезоннае прадпрыемства, якое займаецца перапрацоўкай грыбоў. З пачатку сезона грыбаварні перапрацавалі звыш 40 тон грыбоў. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суфражы́зм, ‑у, м.

Жаночы рух у буржуазных краінах другой паловы 19 — пачатку 20 стст. за выбарчыя правы для жанчын.

[Ад англ. suffrage — выбарчае права.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фа́лас, ‑а, м.

Мужчынскі палавы орган, а таксама яго відарыс, які абагатвараўся некаторымі народамі як сімвал апладняльнага пачатку прыроды.

[Грэч. phallos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ціпчако́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ціпчаку; парослы ціпчаком. У пачатку жніўня атары пераганяюць.. у ціпчаковыя стэпы. Беразняк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыстаўны́, -а́я, -о́е.

1. Такі, які прыстаўляецца ці можа прыстаўляцца да чаго-н.

Прыстаўное крэсла (у тэатры). Прыстаўная лесвіца.

2. У граматыцы: прыстаўныя гукі — зычныя і галосныя гукі, што ўзнікаюць у пэўных фанетычных умовах у пачатку слова (напр.: «в» у слове «возера», «о» ў слове «Орша»).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)