артапе́дыя, ‑і, ж.

Раздзел медыцыны, які ўключае вывучэнне, лячэнне і прафілактыку стойкіх скрыўленняў, дэфармацый пазваночніка і канечнасцей.

[Ад грэч. orthos — прамы, правільны і deia — выхаванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сы́варатачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які адбываецца пасля ўвядзення сывараткі або выклікаецца яе ўвядзеннем. Сываратачная хвароба. Сываратачнае лячэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алкагалі́зм, -у, м.

1. Цяжкае хранічнае захворванне, якое выклікаецца злоўжываннем спіртнымі напіткамі, выяўляецца ў псіхічнай і фізічнай залежнасці ад алкаголю.

Лячэнне ад алкагалізму.

2. Тое, што і п’янства.

Барацьба з алкагалізмам.

|| прым. алкагалі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

процігні́ласны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для барацьбы з гніласнымі бактэрыямі і захоўвае ад гніення. Процігніласнае лячэнне. Процігніласныя сродкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

педыятры́я, ‑і, ж.

Галіна медыцыны, якая вывучае анатомію і фізіялогію дзіцячага арганізма, дзіцячыя хваробы, іх лячэнне і прафілактыку.

[Ад грэч. paides — дзеці і iatreō — лячу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інгаля́цыя, ‑і, ж.

Лячэнне верхніх дыхальных шляхоў удыханнем лекавых рэчываў (у выглядзе пары, газаў, распыленых вадкасцей). Рабіць інгаляцыю.

[Ад лац. inhalare — удыхаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фізіятэрапеўты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фізіятэрапіі. Фізіятэрапеўтычнае лячэнне. // Прызначаны для лячэння фізіятэрапіяй. Фізіятэрапеўтычны кабінет. Фізіятэрапеўтычная апаратура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпікры́з, ‑у, м.

Спец. Заключэнне ўрача ў гісторыі хваробы, якое тлумачыць прычыны хваробы, яе праходжанне, лячэнне і зыход.

[Ад грэч. epi — пасля і krisis — рашэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лякоба, лекоба ’лякарства’, ’лячэнне’ (Сержп., Грам.; жытк., Мат. Гом.; Нар. Гом.; ТС). Да прасл. lěkoba < lěkъ > лек. (Трубачоў, Эт. сл., 14, 198).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Паліклі́ніка ’лячэбная прафілактычная ўстанова’ (ТСБМ). Праз рус. поликли́ника з ням. Polyklinik ’тс’ < грэч. πόλις ’горад’ і κλινική ’лячэнне’ (Гл. ССРЛЯ, 10, 990).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)