стук², у знач. вык.

1. Гукаперайманне кароткіх паслядоўных удараў, адрывістых гукаў.

Раптам нехта ў дзверы стук-стук-стук!

2. Ужыв. паводле знач. дзеясл. стукаць — стукнуць.

У дзверы с. палкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бязла́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць бязладнага; беспарадак. Бязладнасць гукаў. Бязладнасць у працы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыфто́нг, ‑а, м.

Спец. Спалучэнне трох галосных гукаў у адным складзе.

[Ад грэч. tri- — у складаных словах тры і phtongos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фано́граф, ‑а, м.

Апарат для запісу і ўзнаўлення гукаў механічным спосабам.

[Ад грэч. phōnē — гук і graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унісо́н, -у, м. (спец.).

Сугучча з двух ці некалькіх гукаў аднолькавай вышыні (якія ўтвараюцца рознымі галасамі або інструментамі).

Спяваць ва ў.

Дзейнічаць ва ў. з кім-н. (перан.: зладжана, узгоднена).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

унісо́н, ‑у, м.

Адначасовае гучанне двух або некалькіх гукаў аднолькавай вышыні і аднолькавых гукаў у розных актавах.

•••

Ва ўнісон — а) сугучна (спяваць, гучаць і пад.); б) зладжана (рабіць што‑н., дзейнічаць і пад.).

[Іт. unison.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гучнагавары́цель, ‑я, м.

Прыстасаванне для ўзнаўлення гукаў і ўзмацнення гучнасці радыёперадач; рэпрадуктар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыфто́нг, ‑а, м.

Спалучэнне двух галодных гукаў, што вымаўляюцца як адзін склад.

[Ад грэч. di(s) — двойчы і phtongos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабіяліза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Вымаўленне некаторых гукаў мовы з акругленнем выцягнутых губ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фільтр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыбор або рэчыва для ачысткі вадкасцей, газаў.

2. Прыбор, які затрымлівае праходжанне некаторых прамянёў, гукаў, электрамагнітных хваль (спец.).

Акустычны ф.

|| прым. фі́льтравы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)