засляпі́ць сов., разг. заслепи́ть, ослепи́ть;

◊ яму́ бы́ццам ~пі́ла — безл. он бу́дто осле́п

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бяздо́лле, ‑я, н.

Разм. Адсутнасць шчаслівай долі; нядоля. Плакала маладзіца над сваім бяздоллем, і квас, які піла, быў з горкімі слязамі. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павымярза́ць, ‑ае; зак.

Вымерзнуць — пра ўсё, многае. Сады павымярзалі. □ Калі ў саракавым годзе павымярзалі калодзежы, дык уся вёска піла з крыніцы. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пі́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Маленькая ручная піла. Крыху далей шастала пілка і адлічваліся гулкія ўдары сякер. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схлу́піць сов., безл., обл. спере́ть, сдави́ть;

~піла ў грудзя́х — спёрло (сдави́ло) в груди́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прапі́ць, -п’ю́, -п’е́ш, -п’е́; -п’ём, -п’яце́, -п’ю́ць; -піў, -піла́, -ло́; -пі; -піты; зак.

1. каго-што. Патраціць на выпіўку, п’янства.

П. грошы.

2. што. Пашкодзіць, страціць у выніку п’янства (разм.).

П. голас. П. талент.

|| незак. прапіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прапіва́нне, -я, н. і прапіццё, -я́, н. (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ле́нточный в разн. знач. сту́жачны;

ле́нточный червь сту́жачны чарвя́к;

ле́нточный глист сту́жачны гліст;

ле́нточная пила́ сту́жачная піла́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цыркуля́рны I циркуля́рный;

ц. зага́д — циркуля́рный прика́з

цыркуля́рны II циркуля́рный;

~ная піла́ — циркуля́рная пила́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апі́лкі, ‑лак; адз. няма.

Дробныя частачкі матэрыялу, якія ўтвараюцца пры апрацоўцы яго пілой або напільнікам; пілавінне. Зазвінела піла, Застагнала сасна; Пры дарозе, Як слёзы, апілкі. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электрапіла́, ‑ы; мн. электрапілы, ‑піл; ж.

Піла, якая прыводзіцца ў дзеянне электраматорам. Прымярае лес спяцоўку З моху, траў — зялёных нітак. І электрапілы зноўку П’юць бярозавы напітак. Маляўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)