паку́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Курыць не спяшаючыся, зрэдку або час ад часу. [Ціток:] — Поўнае сяло казакоў, а ён сабе ўлез у снапы і пакурвае. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шко́дна,
1. Прысл. да шкодны.
2. у знач. вык. Аб адмоўным уздзеянні чаго‑н. Курыць шкодна. □ [Ніна:] Глядзі, на сонцы вельмі не пячыся, табе шкодна! Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Табаку́р ’курэц’ (ТСБМ, Гарэц.). У выніку гаплалогіі з *табакакур (гл. табака, курыць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
перакуры́ць, ‑куру, ‑курыш, ‑курыць; зак.
Разм.
1. Зрабіць кароткі перапынак для курэння. Не даязджаючы вялікага аула, мы спыніліся перакурыць. Мікуліч.
2. што. Пакурыць, выкурыць, скурыць усё, многае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ку́рац ’маленькі піражок, печаны на паду’ (КЭС, лаг., Янк. III). Да курыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дазваля́цца, ‑яецца; незак.
1. безас. Быць дазволеным. Курыць не дазваляецца. □ Вясна. Дазваляецца чытачу маляваць вясну па свайму густу. Бядуля.
2. Зал. да дазваляць (гл. дазволіць у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ку́рны ’які ацяпляецца печкай без коміна’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Сцяшк., Гарэц.). Гл. курыць 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
табаку́р, ‑а, м.
Разм. Той, хто курыць табаку (у 2 знач.); курэц. Раптам чамусьці ад кніг сын адбіўся І табакурам заўзятым зрабіўся. Панчанка. За паперай заняліся [вяскоўцы], асабліва табакуры. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Кура́ль ’лучына’ (Жд. 3). Да курыць (гл.). Адносна прадуктыўнай суфіксацыі на ‑аль гл. Сцяцко, Афікс. наз., 25.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пы́пскаць ’курыць’ (ігн., Сл. ПЗБ). Гукапераймальнае, параўн. рэканструяванае Махэкам₂ (450) “^‑intensivum” у чэш. *pip‑skati ’мазаць, замазваць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)