прыпадабне́нне, ‑я,
1.
2. У літаратуразнаўстве — рытарычная фігура параўнаная.
3. Вымаўленне якога‑н. гука ў слове так, што ён становіцца падобным на сумежны з ім, блізкім да яго.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпадабне́нне, ‑я,
1.
2. У літаратуразнаўстве — рытарычная фігура параўнаная.
3. Вымаўленне якога‑н. гука ў слове так, што ён становіцца падобным на сумежны з ім, блізкім да яго.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пляце́нне, ‑я,
1.
2. Спосаб злучэння нітак, сцяблін і інш. палос эластычнага матэрыялу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пракла́дка, ‑і,
1.
2. Тое, што пракладзена паміж чым‑н.; прамежкавы слой.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пацвярджэ́нне, ‑я,
1.
2. Тое, што пацвярджае, чым пацвярджаецца што‑н.; доказ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пашко́джанне, ‑я,
1.
2. Тое, што пашкоджана; пашкоджанае месца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перагру́зка, ‑і,
1.
2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перасло́йка, ‑і,
1.
2. Злучэнне, сумесь слаёў розных парод, матэрыялаў.
3. Мяккае рэчыва ў прамежках паміж слаямі дрэва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абсы́пка, ‑і,
1.
2.
3. Вобмешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бурча́нне, ‑я,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
класіфіка́цыя, ‑і,
1.
2. Сістэма размеркавання прадметаў або паняццяў на класы, разрады па агульных характэрных прыметах і якасцях.
•••
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)