кухта́ль, ‑я, м.
Разм. Удар кулаком. Атрымаць кухталя. □ На Віцю наляцелі Пеця, Вася, Юлька, адзін даў кухталя ў спіну, другі — у бок. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пары́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што.
1. У фехтаванні: адбіць (адбіваць) удар праціўніка.
2. перан. Адразу, хутка прывесці (прыводзіць) бясспрэчныя пярэчанні супраць чаго-н. (кніжн.).
П. доказы апанентаў.
|| зак. таксама адпары́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гром, -у, мн. грамы́, -о́ў, м.
1. Грукат, які суправаджае маланку ў час навальніцы.
Раскаты грому.
Як г. з яснага неба (перан.: раптоўна, нечакана).
2. перан., чаго або які. Моцны гул, грукат.
Г. апладысментаў.
|| прым. грамавы́, -а́я, -о́е.
Г. удар.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тушэ́, нескл., н. (спец.).
1. Характар, спосаб дакранання да клавішаў фартэпіяна пры ігры.
Мяккае т.
Моцнае т.
2. У спорце: укол, удар, нанесены фехтавальшчыкам саперніку ў адпаведнасці з правіламі, а таксама дотык барца абедзвюма лапаткамі да дывана, які абазначае яго паражэнне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зубаты́чына, ‑ы, ж.
Разм. Удар кулаком па зубах. «Муштра і зубатычына — вось што запамятаў на ўсё жыццё», — піша ў сваіх успамінах Бядуля аб гэтай службе. Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хло́паўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
Тое, што і хлапушка (у 1 знач.). Недзе там, на левым флангу, як удар дзіцячай хлопаўкі, прагучаў адзіночны стрэл. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́заны, -ая, -ае.
1. Парэзаны на кавалкі.
Р. сыр.
2. у знач. прым. Нанесены рэжучай зброяй.
Рэзаная рана.
Крычыць як р. (наз.; нібы яго рэжуць; разм.).
3. у знач. прым. Накіраваны коса, убок (пры гульні ў тэніс, валейбол і пад.).
Р. удар.
Р. мяч.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
стук¹, -у, м.
1. Кароткі адрывісты гук, шум ад удару, ад падзення цвёрдых прадметаў.
С. сякеры аб бервяно.
2. Удар, які апавяшчае аб прыходзе або просьбе дазволіць зайсці.
С. у акно.
Увайсці са стукам.
3. Шум, які ўтвараецца рытмічнымі скарачэннямі сэрца.
Слухаць с. сэрца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Стуса́к, стуса́н ‘штуршок, удар’ (ТС), сюды ж стусану́ць ‘пнуць, ударыць, выцяць’ (Ян.). Параўн. польск. дыял. stusak, sztusak ‘штуршок’ з stus, sztos ‘удар’ з ням. Stoß ‘тс’. Гл. стузак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
таўхе́ль разг.
1. род. таўхяля́ м. (удар) тума́к;
2. в знач. межд. толк
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)