зубаты́чына, ‑ы, ж.
Разм. Удар кулаком па зубах. «Муштра і зубатычына — вось што запамятаў на ўсё жыццё», — піша ў сваіх успамінах Бядуля аб гэтай службе. Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)