пла́кацца, плачацца; безас. незак.
Пра настрой, жаданне плакаць. Хацелася заплакаць, каб сляз[а]мі выліць гора, але не плакалася. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прапла́кацца, ‑плачуся, ‑плачашся, ‑плачацца; зак.
Разм. Скончыць плакаць, выплакацца, паплакаўшы многа; наплакацца. Пэўна, старая праплакалася, занудзела, зняверылася... Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ру́мза ’плакса’, ру́мзаць ’перарывіста і надакучліва плакаць’ (ТСБМ); ру́мзы ’вочы заплаканыя’, румзы распускаць ’плакаць беспрычынна’ (мсцісл., Юрч. Сін.), ру́мза, рю́мза ’плакса’ (Бяльк.), ру́мало ’тс’ (ТС), ру́маць ’румзаць’ (ТС). Параўн. таксама рю́мать ’плакаць, хныкаць’ (Растарг.), укр. рю́мати ’няўцешна плакаць’. Гл. рум 1; нарашчэнне ‑з‑ (‑с‑) характарызуе інтэнсіўнасць дзеяння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
папапла́каць, ‑плачу, ‑плачаш, ‑плача; зак.
Разм. Плакаць доўга, неаднаразова. [Ганна:] — Я ўжо хачу, каб хутчэй выехаць. Ты ведаеш, колькі я папаплакала ад.. гэтых гаворак. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папла́каць, ‑плачу, ‑плачаш, ‑плача; зак.
Плакаць некаторы час. Паплакала Аксіння, пасварылася на сваю дачушку, а потым змірылася. Асіпенка. [Любе] далі паплакаць, выліць слязьмі цяжкое гора. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пла́кальшчык, ‑а, м.
1. Уст. У старадаўнім пахавальным абрадзе — мужчына, якога наймалі плакаць па пакойніку.
2. Разм. Той, хто пастаянна плача, скардзіцца на свой лёс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слі́нзіць ‘плакаць’ (Сцяшк. Сл.). Да слініць ‘тс’ (гл. сліна) праз *слінза ‘плакса’ як рэўза ‘тс’ ад раўці ‘плакаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
е́йны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і яе (у 2 знач.). Струны на скрыпачцы — яшчэ не ўсё, каб можна было ад ейных песень аж плакаць. Карамазаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запла́каць 1, ‑плачу, ‑плачаш, ‑плача; зак., што.
Доўга плачучы, выклікаць прыпухласць, пачырваненне (вачэй, твару). Заплакаць вочы. Заплакаць твар.
запла́каць 2, ‑плачу, ‑плачаш, ‑плача; зак.
Пачаць плакаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
свякру́ха, ‑і, ДМ ‑русе, ж.
Разм. Тое, што і свякроў. [Жанчыне] сумна, балюча, свякруха раіць паплакаць, «каб адлегла ад сэрца», але яна не можа плакаць. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)