завяршы́ць, -вяршу́, -ве́ршыш, -ве́ршыць; -ве́ршаны; зак., што.

1. Зрабіць верх у чым-н.

З. стог.

2. Давесці да канца, закончыць, скончыць.

З. сяўбу.

З. вучобу.

|| незак. завярша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. завяршэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяршы́ня, -і, мн. -і, -шы́нь, ж.

Самы верх, верхняя частка (гары, дрэва і пад.).

В.

Гімалаяў.

Вяршыні дубоў.

На вяршыні славы (перан.). В. вугла (пункт перасячэння дзвюх прамых, што ўтвараюць вугал).

|| прым. вяршы́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

усцягну́цца, -ягну́ся, -я́гнешся, -я́гнецца; -ягні́ся; зак. (разм.).

1. З цяжкасцю ўзысці, падняцца на верх чаго-н.

Ледзь усцягнуўся на ўзгорак.

2. Устаць, падняцца з пасцелі.

Чаго ты ўсцягнуўся з тэмпературай?

|| незак. усця́гвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кветало́жа, ‑а, н.

Расшыраны верх кветаножкі, на якім размешчаны пялёсткі, песцікі і тычынкі кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Нахібава́ць, нахыбовиты ’завяршыць верх страхі’ (бяроз., Шатал.). Да хіб ’верх страхі, вільчык’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

возоблада́ть сов., уст. атрыма́ць перава́гу, узя́ць верх, запанава́ць; (победить) перамагчы́, пераадо́лець (каго, што).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

круглалі́сты, ‑ая, ‑ае.

З круглым лісцем. Верх асіны круглалістай Сплятаўся з хвоямі, з дубамі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пруне́ль, ‑і, ж.

Тонкая моцная тканіна, якая ідзе на верх для абутку, на абіўку мэблі.

[Фр. prunelle.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даскана́ласць, ‑і, ж.

Найвышэйшая ступень і паўната дадатных якасцей; узорнасць, беззаганнасць, бездакорнасць. Верх дасканаласці. У дасканаласці авалодаць прафесіяй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літа́ўры, ‑аў; адз. літаўра, ‑ы, ж.

Ударны музычны інструмент у выглядзе катла, верх якога абцягнуты скурай. Біць у літаўры.

[Ад грэч. poly — многа і taurea — барабан.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)